EXHAUSTED!

Κλειδωμένη στο δωμάτιο μου κάθομαι και ξεφυσάω. Πιάνω το αόρατο μου τσιγάρο και κάνω μερικές τζούρες. Δε νιώθω το σώμα μου και το μυαλό μου δεν μπορεί να κάνει ούτε μία λογική σκέψη - μα ούτε μία!

Η Γεωργία είναι στο νοσοκομείο και εγώ αμέσως μετά τη δουλειά τρέχω να προλάβω να τη δω, να την αγκαλιάσω, να μιλήσω με τους γιατρούς και να σχεδιάσω τα επόμενα βήματα για την ανάρρωση της. Πανικόβλητη τρέχω σπίτι να προλάβω τα παιδιά, τα μαθήματα, το φαγητό τους. Γκρίνια, φασαρία και τελικά κλάματα. Φωνάζουν αυτά, φωνάζω και εγώ. Η φωνή είναι η μόνη μου λύση, το μόνο που ξέρω να κάνω τα τελευταία χρόνια. Είναι 9 το βράδυ επιτέλους έχουν κοιμηθεί. Το σπίτι είναι σε άθλια κατάσταση και εγώ έχω να τελειώσω την μεταπτυχιακή μου, μα δεν μπορώ, είμαι εξαντλημένη. "Αύριο" λέω. Αλλά το βράδυ ξυπνάω κατά τις 2 από το άγχος. "Πότε θα την τελειώσω η ημερομηνία πλησιάζει και εγώ έχω γράψει όλο και όλο μια σελίδα"...

Το κεφάλι μου καίει και τα δάκρυα κυλάνε χωρίς να το θέλω, με ακούω να φωνάζω, να βγάζω μια κραυγή.

Όχι δεν είμαι εγώ. Αποκλείεται να είμαι αυτή εγώ.

Που πήγε η τρέλα, τα γέλια, τα ξενύχτια, ο χορός, οι βόλτες, οι καταδύσεις, ο έρωτας, η γυναίκα, ο άνθρωπος;

Αυτό είναι ένα ζώο πλέον που κείτεται εδώ στον καναπέ μου, τραυματισμένο σοβαρά και μιμείται πως κάνει τσιγάρο.

"Όχι όχι, εγώ δε θέλω ν' αλλάξει ο κόσμος αυτός. Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν' αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον κόσμο, όλοι θα 'ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον..." Λιλή Ζωγράφου (1922 -1998)

Ποιες αξίες και ποιες προτεραιότητες μας φτάσαν ως εδώ; Ποια απατηλά πιστεύω ακολουθούμε;

Όλα γύρω μας η εκκλησία, η παιδεία, η οικογένεια, η ανατροφή, οι σκέψεις μας, τα αισθήματά μας, έχουν ως βάση τον φόβο. Αυτός ορίζει τη ζωή μας!

Η κόλαση που θα πάμε αν δεν είμαστε καλοί χριστιανοί, η φτωχή και άθλια ζωή που θα έχουμε αν δεν περάσουμε στο πανεπιστήμιο, η μιζέρια και η μοναξιά αν δεν κάνουμε οικογένεια, η αγάπη και ο σεβασμός που θα μας στερήσουν αν δεν συμπεριφερθούμε έτσι όπως οι άλλοι θέλουν....Παντού φόβος. Και αυτός ο φόβος ήρθε και τρύπωσε στην καθημερινότητα μας, έγινε πράξη και συνήθεια:

Να σπουδάσουν τα παιδιά, να τα προωθήσουμε παντού (αγγλικά, μπάσκετ, ωδείο, ζωγραφική), να διατηρήσουμε ακόμα και έναν τελειωμένο γάμο, να αγοράσουμε καινούριο αυτοκίνητο και έπιπλα, να είμαστε τέλειοι σε όλα...με όποιο κόστος, σωματικό ψυχικό, υλικό.

Χαθήκαμε στα πρέπει που μας ορίζει ο φόβος. Χάσαμε το σώμα μας και το πρόσωπό μας, χάσαμε κάθε επαφή με την αλήθεια.

Που πήγε η αγάπη προς τα εμάς, η εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο, η αυτοπεποίθηση και η πίστη σε κάθε τι που μας περιβάλλει; Που πήγε η ταπεινότητα και ο θαυμασμός στο ωραίο;

Το σώμα μας και τα παιδιά μας το φωνάζουν με όποιο τρόπο μπορούν: με κλάματα, με φωνές, με υπερκινητικότητα, με αρρώστιες, με καταχρήσεις και με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Τα σώμα μας και τα παιδιά μας είναι ο αληθινός συναγερμός μας για να μας θυμίσουν την αγάπη.