Αναδρομή στο παρελθόν

Παλιά πίσω, υπάρχει κάτι που με έναν πανίσχυρο τρόπο σχεδόν εξουδετερωτικό εισχωρούσε μέσα στην ύπαρξη μου,ήταν λάμψη και ευδαιμονία, κάπου χαμηλά, περιτριγυρισμένη από το σκοτάδι του τίποτα.

Μετά κάτι άλλαξε, μια δύναμη με διαπέρασε απαλά και καταπραΰντικά, ήταν ήχοι.

Θυμάμαι να κολυμπάω σε κάτι που τρεμούλιαζε και μέσα μου ένιωθα όλα και πιο μαλακά, ήταν μέθη.

Αυτά τα τρία απόμακρα νησιά ανήκουν στο παρελθόν μου,σκεπασμένα με μυστήρια πέπλα, σαν αρχέγονες αναμνήσεις ενός ολόκληρου λαού.

Οι επόμενες στιγμές: ήχοι, ένα ξέφωτο, κόκκινο λυκόφως. Ξεκάθαρα από εκείνη την στιγμή υπήρχε κάτι που επαναλαμβανόταν. Μια φωνή που με μιλούσε, μάτια που με κοιτούσαν και χέρια που όλα τα καταπραΰνανε . Κραυγή. Φώναζα με όλο μου το είναι για αυτά!

Απελπισία, ανυπόφορες στιγμές, μετά γλύκα και καθησυχασμός. Θυμάμαι για προσπάθειες, που δεν κατάφερναν τίποτα, μάταιες, απελπιστικές. Θυμάμαι φως και χρώματα στα μάτια μου ήχους στα αυτιά μου και χάδια στην ύπαρξη μου. Όλο και πιο πολύ ένιωθα τα μάτια που με κοιτούσαν,τις φωνές που με μιλούσαν και τα χέρια που με κρατούσαν. Θυμάμαι να ναι αυτό το "μαμ" μου.

Καταστάσεις που υπήρχαν ξεχάστηκαν...Από ένα σημείο και μετά ορθώθηκε ένας εξωτερικός κόσμος από εμένα, που μέχρι τότε ήταν μόνο αισθήσεις μέσα μου. Ακόμη και το Μαμ, μάτια, ήχοι, χέρια, ήταν μόνο αισθήσεις. Οτιδήποτε τελικά ήταν αισθήσεις,ένα κομμάτι του εαυτού μου. ... Με τον καιρό το Μαμ που τώρα το ονομάζω Μαμά, άρχισε να στέκεται σαν ξεχωριστή οντότητα μπροστά μου και να ξεχωρίζω τις κινήσεις της....

Κομμάτια από κείμενο του (Adalbert Stifter)