Αποχαιρέτα την εκπαίδευση!!!
…και δεν το λέω μόνο σε εσένα! Πριν κάποια χρόνια αποχαιρέτησα κυριολεκτικά τη σίγουρη δουλειά μου ως δασκάλα, πρώτα από ένα ιδιωτικό σχολείο και μετά από το δημόσιο. Αποχαιρέτησα πολύ συνειδητά την εκπαίδευση γιατί έβλεπα ότι η αληθινή εκπαίδευση βασίζεται πάνω στην κατανόηση, στην εκτίμηση, στη δημοκρατία, στον διάλογο, στην ουσιαστική σχέση. Διαφώνησα με την ηθική του καλού και του κακού, που επιβραβεύει και τιμωρεί, διαφώνησα με την εκπαίδευση που εστιάζει σε πρώτο πλάνο στη συμπεριφορά του παιδιού η οποία πρέπει να εκπληρώνει τις προσδοκίες των μεγάλων. Για μένα ήταν σημαντικό ποια ήταν τα παιδιά με τα οποία είχα να κάνω, ποιες ήταν οι ανάγκες τους, τα συναισθήματά τους, πως ένιωθαν μέσα στην τάξη, μέσα στη δική μας "οικογένεια" και αν εκεί μέσα μπορούσαν να ανθίσουν.
Ένα παιδί δεν μπορεί να ανθίσει, να μάθει*, να μεγαλώσει αν δεν είναι καλά! Χρειάζεται ένα γερό σώμα και μια χαρούμενη καρδιά!
Και πολύ εύκολα και επιπόλαια θα πούμε πως το παιδί μας έχει ένα γερό σώμα και είναι μια χαρά χαρούμενο.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το σώμα του θα μας δείξει τις συνέπειες της τωρινής μας διαπαιδαγώγησης το αργότερο στην ενήλικη ζωή του!!
Γνωρίζουμε πλέον οτι το σώμα συνδέεται με τις πράξεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά.
Ο Ρούντολφ Στάινερ ασχολήθηκε ειδικότερα με τα μαθήματα και κατέληξε πως συγκεκριμένα μαθήματα ενεργοποιούν και επηρεάζουν συγκεκριμένες λειτουργίες του σώματος. Η αλόγιστη, πρόωρη και επίμονη νοητική ενασχόληση δημιουργεί για παράδειγμα διαβήτη, σκλήρυνση στις αρθρώσεις, αλτσχάιμερ, κτλ.
Και ενώ γνωρίζουμε πως, ότι κάνουμε τώρα έχει σοβαρές συνέπειες για το μέλλον του παιδιού υλοποιούμε αυτή την γνώση μόνο για το νοητικό κομμάτι!
Αξίζει να κοιτάξουμε μέσα μας και να ξανασκεφτούμε πόσο σημαντικό μας είναι το παιδί να ξέρει να μετράει στα τρία του, να μιλάει αγγλικά στα πέντε του, να είναι άριστο στις σχολικές του επιδόσεις γνωρίζοντας πως τα κάνουμε όλα αυτά εις βάρος της ψυχής και του σώματός του;
Στον τομέα της εκπαίδευσης μιλάμε πιο πολύ για τα παιδιά παρά με τα παιδιά. Τεστ, νούμερα, επιθυμητές συμπεριφορές, καμπύλες ανάπτυξης κτλ. Σε αυτές τις παρατηρήσεις και μετρήσεις μας διαφεύγει όμως η ιδιαίτερη, ατομική και μοναδική ανάπτυξη του κάθε παιδιού. Κατά συνέπεια χάνουμε την πληθώρα σε προσωπικότητες, ταλέντα και αυθεντίες.
Και ως προς το δεύτερο που πολύ εύκολα απαντήσαμε πως το παιδί μου είναι χαρούμενο ας αναρωτηθούμε σοβαρά πόσο καλά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ένα ευαίσθητο παιδί του οποίου παραβιάζουμε συνέχεια τα όρια και την προσωπικότητά;
Ένα παιδί οφείλει να κάθεται στο θρανίο μέχρι το μεσημέρι, πρέπει να σέβεται τον δάσκαλο ή την δασκάλα του,πρέπει να υπ-ακούει τους ενήλικες πρέπει να μάθει κάτι που δεν το ενδιαφέρει, πρέπει να συνεχίσει την εργασία του και στο σπίτι, πρέπει να κριθεί, να αξιολογηθεί και να πιεστεί για να φέρει επιθυμητά για εμάς αποτελέσματα!!! Η νοοτροπία του πρέπει δεν σταματάει μόνο εκεί, πρέπει να φάει το φαγητό του, πρέπει να βάλει την ζακέτα του, πρέπει να μοιράσει τα παιχνίδια του...
Ξεχάσαμε τον δικό μας ρόλο, την δική μας υπόσχεση απέναντι στα παιδιά μας, στην οικογένειά μας, στην κοινωνία μας να κοιτάμε στις καρδιές τους, να χτίζουμε τις σχέσεις μας, να επικοινωνούμε βαθιά και ουσιαστικά, να βάζουμε στη ζωή μας αξίες και όχι τυπικά, κενά πρέπει.
Η εκπαίδευση μας είναι εκπαίδευση κατώτερων πλασμάτων, με την οποία παραβιάζουμε κάθε τι όμορφο και πνευματικό...
Και ρωτάω ειλικρινά "αν" συνέβαιναν όλα αυτά σε εμάς τους "μεγάλους" πόσο καλά θα λέγαμε ότι είμαστε;
Σε καλώ λοιπόν μαζί να αφήσουμε πίσω μας την κλασσική εκπαίδευση και να εστιάσουμε στην σχέση μας με το παιδί, με το όλο, να γνωρίσουμε ποιο είναι το κάθε παιδί, ποιοι είμαστε και να βαδίσουμε νέα μονοπάτια σαν οικογένεια και σαν κοινωνία!
Με αγάπη
Λαμπρινή
